دربی دَرپیت/ روایتی سقوط کلاسیک آسیایی
خوزنیوز- ابراهیم متینسیرت/ شهرآورد تهران، همان «دربی» بزرگ و پرهیجان سرخابیها، اینبار قرار است با یک رکورد تاریخی اما تلخ برگزار شود؛ رکوردی که نه نشانی از عظمت فوتبال ایران دارد و نه بویی از آن روزهای باشکوه ۱۲۰ هزارنفری آزادی. دربی ۱۰۶ بین استقلال و پرسپولیس، ساعت ۱۵ جمعه ۱۴ آذر، در ورزشگاه امام خمینی اراک برگزار میشود؛ جایی دور از پایتخت، بیروح، کمتماشاگر و کاملاً ناهماهنگ با شأن مهمترین مسابقه باشگاهی کشور.
برای یکی از بزرگترین شهرآوردهای آسیا، تعیین سهمیه ۸۶۰۰ تماشاگر چیزی شبیه شوخی تلخی است؛ سهم بانوان فقط ۱۶۰۰ صندلی. این همان مسابقهای است که روزگاری رکورد ۱۲۰ هزار تماشاگر را ثبت کرد؛ رکوردی که نه الکلاسیکوی اسپانیا توانسته به آن برسد، نه دلامادونینای میلان. دههها بود که سیل هواداران از سراسر کشور، هرطور شده خودشان را به ورزشگاه آزادی میرساندند تا این نبرد سنتی را از نزدیک ببینند. اما امروز…
آزادی، ورزشگاه رنجکشیدهای که از سال ۱۳۹۶ درگیر بازسازیهای نیمهتمام شده، حالا نه چمن درستوحسابی دارد، نه سکوهای ایمن. از خطر ریزش گرفته تا تخریب بخش غربی و سبکسازی ۱۸۰ کیلویی در هر متر مربع، همهچیز پروژه بازسازی را به یک کلاف سردرگم هفتساله تبدیل کرده است. نتیجه؟ آوارگی باشگاهی که روزگاری «افتخار آسیا» بود و حالا بین ورزشگاههای محلی سرگردان است.
استقلال ۸۰ ساله و پرسپولیس ۶۲ ساله، با ۱۰۵ رویارویی، ۳۹ جام رسمی برای هرکدام و میلیونها هوادار پرشور… اما بدون ورزشگاه اختصاصی. درحالیکه باشگاههای کوچکتر حوزه خلیج فارس با یکدهم طرفداران این دو تیم، سالهاست صاحب استادیومهای مدرن و استاندارد هستند، دو قطب فوتبال ایران هنوز در ابتداییترین شاخص حرفهایگری لنگ میزنند.
در این میان، حال و روز خود فوتبال هم بهتر از وضعیت سکوها نیست؛ کیفیت بازیها پایین آمده، ستارهها بیانگیزهاند و قراردادهای میلیاردی کمترین تناسبی با نمایشهای بیروح ندارد. نه شوقی باقی مانده، نه آن هیجان دیرینه دربی. فوتبال ایران امروز به همان اندازه که زمینهایش فرسوده شده، زیباییاش را هم از دست داده.
دربی ۱۰۶، با ۸۶۰۰ تماشاگر، نه تنها کوچکترین شهرآورد تاریخ است؛ بلکه سندی روشن از تنزل مدیریت ورزشی، فقدان برنامهریزی, و سقوط برند فوتبال ایران. دربیِ روزگاری ۱۲۰ هزارنفری، امروز برای پر کردن سکوهای خالی هم مشکل دارد.
شاید این سقوط عجیب و دردناک، همان تلنگری باشد که مدیران ورزش کشور نیاز دارند؛ تلنگری برای اینکه آزادی را از کما خارج کنند و اجازه بدهند این تقابل تاریخی دوباره به جای اصلیاش، میان ۱۰۰ هزار هوادار واقعی، برگردد.
تا آن روز اما…
دربی، شهرآورد، یا هر نام دیگری که رویش بگذاریم، چیزی نیست جز «دربی دَرپیت»؛ از اوج پرواز به حضیض بیرمقی.
ابراهیم متینسیرت
